Staðsettningar á velli

Lesa vel yfir og læra þetta fyrir framtíðina

 

Leikstöðum er oft skipt í þrennt, þ. e. varnarmenn, miðvallarleikmenn og sóknarmenn (staða markvarða er yfirleitt utan flokkunarinnar).  Flokkun þessi er þó ekki einhlít og getur skarast (jafnvel riðlast) eftir því hvaða leikkerfi leikið er hverju sinni (4-3-3, 4-4-2 o. s. frv.).  Hér fara hins vegar helstu atriði sem hafa þarf í huga í ljósi umræddrar flokkunar.  Atriði þessi taka að nokkru mið af ungum iðkendum, en eiga við um alla aldurshópa, á öllum stigum knattspyrnunnar.  Þau geta enn fremur átt við um sjö manna lið.

 

Varnarmenn

(miðverðir, fríherjar og bakverðir)

 

Flest lið leika með fjóra menn í vörn.  Meginmarkmið með varnarleik er að stöðva sóknaraðgerðir mótherjanna, þ. e. koma í veg fyrir að þeir geti nálgast markið og að þeir skori.  Góður varnarmaður þarf að hafa fleira til brunns að bera að vera „stoppari“ og sterkur í stöðunni maður gegn manni.  Leikskilningur og hraði eru atriði sem skipta hann afar miklu.  Varnarmann þurfa enn fremur að hafa góða knatttæki og sendingafærni og þeir þurfa að geta stutt við sóknarleik liðs síns.  Það er því að nokkru úreltur hugsunarháttur að góður varnarmaður þurfi annaðhvort að vera stór eða fljótur, því hann getur unnið hvoru tveggja upp með góðri knatttækni, góðum leikskilningi og hugarfari sínu.   

   Færni í að halda knettinum innan liðs, ekki síst aftarlega á vellinum, er stór þáttur í nútímaknattspyrnu.  Um leið og varnarmaður hefur ekki færni til að halda knetti gefur það mótherjanum færi á að vinna knöttinn framarlega á vellinum og beita skyndisóknum.  Varnarmenn ættu ekki síst frá unga aldri að leggja áherslu á að ná færni í að leika knattspyrnu með fáum snertingum með góðum hraða.       

   Varnaðarmaður þarf að eiga gott samstarf við markvörð sinn og gagnkvæmt.  Það er því brýnt að slík atriði séu þjálfuð og fari að nokkru eftir fyrirframákveðnu skipulagi.  Því betur sem varnarmenn þekkja markvörð sinn, og gagnkvæmt, þeim mun betri varnarleik leikur liðið. 

   Fyrsta snerting og móttaka knattar er varnarmanni mikilvæg, hvort heldur sem knötturinn kemur lágur eða hár í átt að honum.  Fyrsta hugsun varnarmanns ætti ávallt að vera sú að missa hann ekki með fyrstu snertingu til mótherjans, enda gefur það færi á skyndisóknum.  Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni ætti hann ávallt að horfa á knöttinn, en um leið hafa eins mikla yfirsýn yfir eins og stóran hluta vallarins og hann getur.  Varnarmaður ætti til að mynda sjaldan eða aldrei að snúa baki í mark mótherjanna.  Á það enn fremur við þegar að varnarmaður fær knöttinn frá samherja, t. d. frá markverði.  Er þá best fyrir varnarmann að snúa þannig að hann hafi sem besta yfirsýn yfir völlinn og í átt að marki mótherjanna.  Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni og hann sér að hann á ekki möguleika á að ná til hans, t. d. vegna þess að sóknarmaður mótherjanna er á milli, þarf varnarmaðurinn að vera eins nálægt mótherjanum og hægt er, en um leið á hann ekki víkja frá að horfa á knöttinn.  Varnarmaður ætti að hafa fyrir reglu að vera svo nálægt mótherjanum að hann (mótherjinn) fái aldrei tækifæri eða rými til að snúa með knöttinn.      

   Þegar liðið hefur knöttinn framarlega á vellinum þurfa varnarmenn yfirleitt að sækja fram sjálfir, ekki síst til að aðstoða félaga sína í sóknarleik.  Í nútíma knattspyrnu taka varnarmenn, þá ekki síst bakverðir, virkan þátt í sóknarleik liðs.

   Þegar varnarmaður lendir í þeirri stöðu að sóknarmaður skeiðar með knöttinn í átt að honum ætti hann að hafa tvennt í huga.  Í fyrsta lagi að reyna hægja á sóknarmanninum, annaðhvort með því að vísa honum í átt frá markinu eða með því að vísa honum yfir á „veikari fótinn“.  Þetta gerir varnarmaður með því að vera á táberginu, halla sér aðeins fram og standa skáhallt að mótherjanum með annan fótinn aðeins framar en hinn, tilbúinn að hreyfa sig í þá stefnu sem mótherjinn fer.  Varnarmaður ætti að hafa í huga að langflestir knattspyrnumenn eru „réttfættir“ og ætti að haga grunnstöðu sinni í samræmi við það, sbr. framangreint, með vinstri fótinn aðeins framar.  Í öðru lagi þarf varnarmaður að vera þolinmóður og ekki „selja sig“ mótherjanum.  Varnarmaður þarf ávallt að vera reiðubúinn að tækla í þessari stöðu.  Sóknarmönnum þykir erfitt að leika gegn varnarmönnum sem hafa þessi grunnatriði á hreinu.  Varnarmaður ætti hins vegar aldrei að tækla nema vera viss um að hann ætli að ná til knattarins.  Að öðrum kosti geta meiðsl hlotist af og leikmaður fengið dæmt á sig leikbrot.  Með þessu er þó ekki verið að segja að varnarmaður eigi ekki að reyna ná til knattarins þegar 50-50 líkur eru á að það takist.  Varnarmaðurinn þarf hins vegar að hafa á hreinu, að hann ætli að ná til knattarins.

   Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni inni í eigin vítateig ætti fyrsta hugsun varnarmannsins að vera sú að koma knettinum í burtu, enda eru flest mörk í knattspyrnu skoruð af því svæði.  Heppilegasta leiðin til þessa er að spyrna eða skalla knöttinn skáhallt frá markinu eða aftur fyrir endamörk, fremur en beint út frá markinu.  Ef varnarmaður er undir pressu og er í minnsta vafa ætti hann að spyrna knettinum út af og þannig að vinna tíma fyrir lið sitt til að stilla upp í varnarleik.  Þetta er oft og tíðum ekki fögur knattspyrna, en hún getur verið árangursrík. 

   Varnarmaður á ávallt að bjóða sig að fá knöttinn þegar færi gefst og þannig taka þátt í sóknarleik liðs síns.  Þegar lið hans hefur knöttinn á hann enn fremur að búa til rými með fríhlaupi, annaðhvort fyrir sjálfan sig eða samherja sína.  Varnarmaður verður þó ávallt að gæta varkárni í þessu, því ef lið hans missir knöttinn verður hann að vera tilbúinn að gæta mótherjans.  Nútíma varnarmaður er óhræddur við að færa knöttinn fram, enda getur slíkt verið sterkt vopn og ruglar gjarnan mótherjann í ríminu.  Ungir varnarmenn ættu að gera eins mikið af þessu og hægt er, því þetta eykur færni þeirra og sjálftraust.  Samherjar varnarmannsins verða hins vegar ávallt að hafa í huga að þegar varnarmaður gerir þetta verður einhver, helst miðvallarleikmaður, að detta niður í stöðu varnarmannsins.       

   Í varnarleik er völdun mikilvæg og þegar samherji varnarmanns lendir í stöðunni maður gegn manni þarf varnarmaðurinn að hafa völdun í huga, ef ske kynni að sóknarmaður mótherjans taki samherjann á.  Heppilegast er að valda samherja með því að standa um það bil þrjá metra fyrir aftan hann, skáhallt, þannig að unnt sé að lesa hvað mótherjinn ætlar að gera.  Hjá mörgum hinna stærri og betri liða er þessi þáttur gríðarlega vel skipulagður, þar sem leikið er eftir kerfi með gagnkvæmri völdun.

   Hlutverk varnarmannsins er fjölbreytt og hann hefur ýmsum skyldum að gegna bæði í sókn og vörn.  Til einföldunar ætti varnarmaður ætti ávallt að muna að þegar lið hans hefur knöttinn er það að sækja, en um leið og það missir knöttinn er það að verjast.         

 

 

 

 

Miðvallarleikmen

(varnartengiliðir, innherjar, sóknartengiliðir og útherjar)

 

Miðvallarleikmenn eru á bilinu þrír til fimm, eftir því hvaða leikkerfi leikið er.  Iðulega fer leikur miðvallarleikmanna fram á miðsvæði vallarins og eftir atvikum eftir „vængjum“ vallarins.  Hlutverk miðvallarleikmanna er bæði stuðningur við sóknar- og varnarmenn liðsins.  Ýmist er hlutverk þeirra að vinna knöttinn á miðsvæðinu eða að dreifa samleik liðsins út frá miðsvæðinu.  Miðvallarleikmenn þurfa því að hafa góða aðlögunarhæfni og vera fjölhæfir, enda er meginhlutverk þeirra hvorki sóknarleikur né varnarleikur.

   Í flestum liðum eru að minnsta kosti tvær týpur miðvallarleikmanna.  Annars vegar þeir sem eru sterkir á knöttinn, geta haldið honum og hafa góða sendingarfærni.  Stundum eru þessir leikmenn sagðir hinir „hugsandi“ leikmenn því þeir eru sífellt að skapa eitthvað inni vellinum, þá einkum fyrir sóknarmenn liðsins.  Hins vegar eru það þeir „sterku“ eða þeir sem einkum skila varnarhlutverki og eru í sífellu að vinna hið óeigingjarna starf í þágu varnarvinnu liðsins.

   Fyrsta forgangsverkefni hvers miðvallarleikmanns er að aðstoða við varnarleik liðsins, einkum á fyrstu 15 mínútum leiksins.  Þetta er sá tími sem tekur að lesa mótherjann, styrkleika hans og veikleika.  Á þessum leikkafla er brýnt að miðvallarleikmaður sé eins hreyfanlegur og hjálplegur samherjum sínum og nokkur kostur er.

   Þegar miðvallarleikmaður verst mótherja er afar brýnt að hann reyni að hreyfa sig þannig að mótherji, sem hefur knöttinn, hafi eins lítið pláss og unnt er.  Gott getur verið að halda stöðu sinni eftir föngum, reyna að setja pressu á mótherjann og þannig auka líkurnar á að hann geri mistök.  Brýnt er að miðvallarleikmaður sé ávallt með á hreinu hvað sé ætlast til af honum varnarlega, t. d. hvort hann eigi að leika varnarleik maður á mann eða eftir svæðum.  Í hvorri varnaraðferðinni sem leikinn er verður miðvallarleikmaður að hugsa „varnarlega“ þegar mótherjinn hefur knöttinn.

   Meðan á leiknum stendur mun knötturinn ganga marka á milli, fram og til baka.  Það er því mikilvægt fyrir miðvallarleikmann að tímasetja hlaup sín vel og nota allar „dauðar stundir“ leiksins til að hvílast.  Slíkt róar taugarnar, gefur leikmanni betri tíma til að hugsa, minnkar líkur á mistökum og gefur honum færi á að koma auga á mistök mótherjans.  Miðvallarleikmaður þarf að hafa í huga að knattspyrnukappleikur er ekki kapphlaup!

   Þegar lið miðvallarleikmanns hefur knöttinn þarf hann að vera hreyfanlegur, bjóða sig að fá knöttinn og reyna búa til pláss með fríhlaupum, ýmist fyrir sjálfan sig eða aðra samherja.  Öll samskipti eru því afar brýn.  Þegar miðvallarleikmaður hefur knöttinn þarf hann yfirleitt að vera fljótur að hugsa.  Hans fyrsta hugsun ætti ávallt að finna samherja með sem fæstum snertingum.  Slíkt eykur hraðann í leik liðsins og gerir mótherjanum erfiðara fyrir að verjast. 

   Miðvallarleikmaður verður á sínum vallarhelmingi og á miðsvæðinu að gæta varkárni og ætti á því svæði helst aldrei að taka menn á.  Þegar knötturinn er á því svæði er brýnt að miðvallarleikmaður reyni að nota breidd vallarins og senda knöttinn út á vængina. 

   Þegar miðvallarleikmaður nálgast mark mótherjans þarf hann að vera skarpur, því þá hefur hann oft lítinn tíma og lítið rými til að athafna sig.  Heppilegast er að beita stuttum og nákvæmum sendingum og nota breidd vallarins.  Ef miðvallarleikmaður „hangir“ of mikið á knettinum, hægir það á sóknarleik liðsins og hann verður bitlaus og fyrirsjáalegur.  Flestir afburða miðvallarleikmenn hafa mikla færni í því að „sprengja“ vörn mótherjans með skjóthugsaðri og óvæntri aðgerð, ekki síst með stuttum og hnitmiðuðum sendingum.                           

 

Sóknarmenn

(miðherjar, sóknartengiliðir og útherjar)

 

Flest lið leika með tvo eða þrjá sóknarmenn.  Sóknarmenn fá iðulega mun fleiri tækifæri til að skora en aðrir leikmenn liðs.  Samvinna við aðra leikmenn, einkum miðvallarleikmenn, er sóknarmönnum afar mikilvæg, því sé hún ekki til staðar skapast ekki mörg tækifæri fyrir sóknarmenn að skora.  Staða sóknarmanns getur þó verið nokkuð mismunandi, eftir því hvaða leikkerfi leikið er og með hvaða áherslum leikið er.   

   Sóknarmaður þarf iðulega að búa til rými fyrir sig á vellinum til að fá knöttinn frá samherjum.  Þegar sóknarmaður fær knöttinn er hann því yfirleitt búinn að „slíta“ sig frá varnarmanni mótherjans.  Oft á sóknarmaður engra kosta völ að senda knöttinn aftur á samherja, þar sem þeir eru ekki búnir að koma sér í stöðu til að hægst sé að senda á þá.  Þá er afar brýnt að sóknarmaður geti skýlt knettinum með líkamanum og þannig unnið tíma, en um leið horft upp og ákveðið hvað best sé að gera, þ. e. að finna samherja eða taka varnarmanninn á. 

   Þegar sóknarmaður færir knöttinn fram á við, er best að hafa knöttinn í sem minnstri fjarlægð, en það er gert með öruggu knattraki.  Gerir það varnarmanninum síður kleift að tækla.  Sóknarmaður á að halda höfðinu uppi og reyna að hafa jaðarsjónsvið sem mest, þannig að mótherjinn nái síður að koma honum að óvörum.  Með þessu getur sóknarmaðurinn skeiðað í átt að varnarmanni mótherjans, gagngert til að taka hann á (með gabbhreyfingu eða snöggri hraðabreytingu), eða sent á samherja.  Oft getur enn fremur verið heppilegt fyrir sóknarmann að reyna að færa knöttinn frá varnarmanni og á það svæði sem er autt og þannig fengið meiri tíma til að hugsa hvað gera skuli næst.

   Þegar sóknarmaður rekur knöttinn áfram og enginn varnarmaður er nálægur er tækifæri fyrir hann að nota hraðann, þ. e. að rekja knöttinn þannig að honum sé spyrnt allnokkra metra fram á við, nokkuð lengra en í hefðbundnu knattraki.  Þegar sóknarmaður nálgast markið á hann ávallt að horfa á markið og sjá stöðu markvarðarins, áður en hann tekur ákvörðun um hvort hann eigi að skjóta á markið eða reyna taka markvörðinn á. 

   Þegar sóknarmaður er með knöttinn inni í eða í námunda við vítateiginn, ætti hann að reyna skot, svo fremi sem einhver samherja hans er ekki betri stöðu.  Þegar sóknarmaður er hins vegar án knattar á sama svæði, og lið hans hefur knöttinn, á hann að vera eins mikið hreyfanlegur og hann getur, gagngert til að búa sér til svæði sem hægt er að senda á, t. d. með einföldu veggspili.  Enn fremur getur hann með hreyfanleika sínum búið til svæði fyrir aðra samherja.  Sóknarmaður ætti helst aldrei, ætli hann sér að fá knöttinn, að hlaupa frá samherjum sínum, heldur í áttina að þeim.  Hann ætti því ekki að stóla um of á langar stungusendingar, nema vörn mótherjanna sé staðsett framarlega á vellinum og/eða sé flöt.  Fríhlaup sóknarmanns eiga ekki aðeins að vera fram og aftur, heldur ekki síður þvert og skáhallt á völlinn.  Með slíkum hlaupum notar sóknarmaðurinn eins mikið rými vallarins og mögulegt er, enda eru sóknarmenn iðulega þeir sem minnst rými hafa og minnstan tíma fá með knöttinn.  Varnarmönnum þykir ávallt erfitt að glíma við hreyfanlega sóknarmenn, ekki síst þegar sóknarmenn hafa færni í því að tímasetja hlaup sín vel.  Með hreyfanleikanum einum getur sóknarmaður skapað usla og hættu í vörn mótherjans.  Slíkur sóknarmaður er ávallt „líklegur“!            

   Besta aðferðin við að sækja á mark mótherjanna er að beita stuttum og nákvæmum innanfótarsendingum og reyna halda knettinum innan liðs.  Er það mun vænlegra til árangurs en að beita í sífellu löngum sendingum.  Grundvallaratriði hjá sóknarmanni þegar lið hans hefur knöttinn eru fríhlaup, því með þeim gefur sóknarmaður samherjum sínum tækifæri á að senda á hann.

   Sóknarmaður þarf að geta skallað knöttinn, en í nútímaknattspyrnu eru mörg mörk skorðuð með þeim hætti.  Tímasetning og skallatækni eru því sóknarmanni nauðsynleg. 

   Sóknarmaður á enn fremur að geta varist.  Hann á að vera undir það búinn að geta varist alls staðar á vellinum, ekki síst á hans eigin vallarhelmingi.  Sóknarmaðurinn ætti ávallt að hafa í huga að þegar lið hans hefur ekki knöttinn þá er hann varnarmaður.  Hann þarf því að vera reiðubúinn að setja pressu á þann sem hefur knöttinn í liði mótherjans, þá ekki síst varnarmenn, vera eins nálægt þeim og hann getur og minnka það svæði sem þeir hafa til að athafna sig með knöttinn.  Hafa ber í huga að varnarmönnum leiðist fátt meira en duglegir sóknarmenn sem kunna að verjast.

 Kv Freyr

Vogaferð

Yngra árið fer 29.okt og eldra árið 05. nóv.

Laugardagurinn 29.okt

Skráning hér fyrir neðan í atugasemdir fyrir þá sem komast/ætla að fara.

Mæting í íþróttahúsið í Vogunum er kl. 13.50

Strákarnir þurfa að hafa með sér svefnpoka og dínu ef þeir vilja,

(það er sofið á júdódínum) sundskýlu, íþróttaskó,handklæði og íþróttaföt (ekki of mikið af fötum)

 
Foreldrar þurfa að keyra strákana í vogana og sækja.

Vantar 2 foreldra til að hjálpa til og gista með strákunum hafa samband sem fyrst við þjálfara 897-8384.

 

Dagskrá:  

12.00    Borða vel heima hjá sér.

14.00         Mæting

14.10         Badminton/skallatennis ,félagsmiðstöð

15.00         Badminton/skallatennis,félagsmiðstöð

16.00         Drekkutími

16.15         Körfubolti, vítakeppni og fl. 

 17.00         Handbolti (vítakeppni og hraðaupphlaup)

17:45          Hástökk

18.15        Fyrilestur

19.00         Matur

19.50         Frjálst í sal

20.15         Fótboltamót í sal

 22.00         Kvöldkaffi+Bingó

23.30        Hátta-tími

 

Sunnudagur.

08:15  morgunmatur

08:50 Fótbolti + Sund

Sækja stráka kl 11.00

Kostnaður: 6000 kr og greiðist inn á reikning 0142-05-070376 kt:060163-2199 og setja nafn drengs í skýringar.

Allur matur og drykkir eru inn í verðinu ekki koma með nesti.

Nánari upplýsingar hjá Frey þjálfara gsm: 897-8384 

Staðfesta þátttöku hér fyrir neðan sem fyrst. 

kveðja
þjálfarar. 

Leikur Þór og Breiðablik 25. júní

https://app.veo.co/matches/20220623-2022-06-23-150028/

Leikir við Breiðablik

 

https://app.veo.co/matches/20220326-4flkk-faxi-breiablik-xi-vs-keflavik/?highlight=b4f8ca07-9a35-436e-99dd-e4b2c4781495&scroll=MT&scroll=LIST

Leikirnir við FH

A leikur

https://app.veo.co/matches/20220312-kef-fh-4-kk-a-li/

B leikur

https://app.veo.co/matches/20220312-kef-fh-4-fl-b-li/

Staðsetningar á velli

 

Lesa vel yfir og læra þetta fyrir framtíðina

 

Leikstöðum er oft skipt í þrennt, þ. e. varnarmenn, miðvallarleikmenn og sóknarmenn (staða markvarða er yfirleitt utan flokkunarinnar).  Flokkun þessi er þó ekki einhlít og getur skarast (jafnvel riðlast) eftir því hvaða leikkerfi leikið er hverju sinni (4-3-3, 4-4-2 o. s. frv.).  Hér fara hins vegar helstu atriði sem hafa þarf í huga í ljósi umræddrar flokkunar.  Atriði þessi taka að nokkru mið af ungum iðkendum, en eiga við um alla aldurshópa, á öllum stigum knattspyrnunnar.  Þau geta enn fremur átt við um sjö manna lið.

 

Varnarmenn

(miðverðir, fríherjar og bakverðir)

 

Flest lið leika með fjóra menn í vörn.  Meginmarkmið með varnarleik er að stöðva sóknaraðgerðir mótherjanna, þ. e. koma í veg fyrir að þeir geti nálgast markið og að þeir skori.  Góður varnarmaður þarf að hafa fleira til brunns að bera að vera „stoppari“ og sterkur í stöðunni maður gegn manni.  Leikskilningur og hraði eru atriði sem skipta hann afar miklu.  Varnarmann þurfa enn fremur að hafa góða knatttæki og sendingafærni og þeir þurfa að geta stutt við sóknarleik liðs síns.  Það er því að nokkru úreltur hugsunarháttur að góður varnarmaður þurfi annaðhvort að vera stór eða fljótur, því hann getur unnið hvoru tveggja upp með góðri knatttækni, góðum leikskilningi og hugarfari sínu.   

   Færni í að halda knettinum innan liðs, ekki síst aftarlega á vellinum, er stór þáttur í nútímaknattspyrnu.  Um leið og varnarmaður hefur ekki færni til að halda knetti gefur það mótherjanum færi á að vinna knöttinn framarlega á vellinum og beita skyndisóknum.  Varnarmenn ættu ekki síst frá unga aldri að leggja áherslu á að ná færni í að leika knattspyrnu með fáum snertingum með góðum hraða.       

   Varnaðarmaður þarf að eiga gott samstarf við markvörð sinn og gagnkvæmt.  Það er því brýnt að slík atriði séu þjálfuð og fari að nokkru eftir fyrirframákveðnu skipulagi.  Því betur sem varnarmenn þekkja markvörð sinn, og gagnkvæmt, þeim mun betri varnarleik leikur liðið. 

   Fyrsta snerting og móttaka knattar er varnarmanni mikilvæg, hvort heldur sem knötturinn kemur lágur eða hár í átt að honum.  Fyrsta hugsun varnarmanns ætti ávallt að vera sú að missa hann ekki með fyrstu snertingu til mótherjans, enda gefur það færi á skyndisóknum.  Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni ætti hann ávallt að horfa á knöttinn, en um leið hafa eins mikla yfirsýn yfir eins og stóran hluta vallarins og hann getur.  Varnarmaður ætti til að mynda sjaldan eða aldrei að snúa baki í mark mótherjanna.  Á það enn fremur við þegar að varnarmaður fær knöttinn frá samherja, t. d. frá markverði.  Er þá best fyrir varnarmann að snúa þannig að hann hafi sem besta yfirsýn yfir völlinn og í átt að marki mótherjanna.  Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni og hann sér að hann á ekki möguleika á að ná til hans, t. d. vegna þess að sóknarmaður mótherjanna er á milli, þarf varnarmaðurinn að vera eins nálægt mótherjanum og hægt er, en um leið á hann ekki víkja frá að horfa á knöttinn.  Varnarmaður ætti að hafa fyrir reglu að vera svo nálægt mótherjanum að hann (mótherjinn) fái aldrei tækifæri eða rými til að snúa með knöttinn.      

   Þegar liðið hefur knöttinn framarlega á vellinum þurfa varnarmenn yfirleitt að sækja fram sjálfir, ekki síst til að aðstoða félaga sína í sóknarleik.  Í nútíma knattspyrnu taka varnarmenn, þá ekki síst bakverðir, virkan þátt í sóknarleik liðs.

   Þegar varnarmaður lendir í þeirri stöðu að sóknarmaður skeiðar með knöttinn í átt að honum ætti hann að hafa tvennt í huga.  Í fyrsta lagi að reyna hægja á sóknarmanninum, annaðhvort með því að vísa honum í átt frá markinu eða með því að vísa honum yfir á „veikari fótinn“.  Þetta gerir varnarmaður með því að vera á táberginu, halla sér aðeins fram og standa skáhallt að mótherjanum með annan fótinn aðeins framar en hinn, tilbúinn að hreyfa sig í þá stefnu sem mótherjinn fer.  Varnarmaður ætti að hafa í huga að langflestir knattspyrnumenn eru „réttfættir“ og ætti að haga grunnstöðu sinni í samræmi við það, sbr. framangreint, með vinstri fótinn aðeins framar.  Í öðru lagi þarf varnarmaður að vera þolinmóður og ekki „selja sig“ mótherjanum.  Varnarmaður þarf ávallt að vera reiðubúinn að tækla í þessari stöðu.  Sóknarmönnum þykir erfitt að leika gegn varnarmönnum sem hafa þessi grunnatriði á hreinu.  Varnarmaður ætti hins vegar aldrei að tækla nema vera viss um að hann ætli að ná til knattarins.  Að öðrum kosti geta meiðsl hlotist af og leikmaður fengið dæmt á sig leikbrot.  Með þessu er þó ekki verið að segja að varnarmaður eigi ekki að reyna ná til knattarins þegar 50-50 líkur eru á að það takist.  Varnarmaðurinn þarf hins vegar að hafa á hreinu, að hann ætli að ná til knattarins.

   Þegar knötturinn kemur í átt að varnarmanni inni í eigin vítateig ætti fyrsta hugsun varnarmannsins að vera sú að koma knettinum í burtu, enda eru flest mörk í knattspyrnu skoruð af því svæði.  Heppilegasta leiðin til þessa er að spyrna eða skalla knöttinn skáhallt frá markinu eða aftur fyrir endamörk, fremur en beint út frá markinu.  Ef varnarmaður er undir pressu og er í minnsta vafa ætti hann að spyrna knettinum út af og þannig að vinna tíma fyrir lið sitt til að stilla upp í varnarleik.  Þetta er oft og tíðum ekki fögur knattspyrna, en hún getur verið árangursrík. 

   Varnarmaður á ávallt að bjóða sig að fá knöttinn þegar færi gefst og þannig taka þátt í sóknarleik liðs síns.  Þegar lið hans hefur knöttinn á hann enn fremur að búa til rými með fríhlaupi, annaðhvort fyrir sjálfan sig eða samherja sína.  Varnarmaður verður þó ávallt að gæta varkárni í þessu, því ef lið hans missir knöttinn verður hann að vera tilbúinn að gæta mótherjans.  Nútíma varnarmaður er óhræddur við að færa knöttinn fram, enda getur slíkt verið sterkt vopn og ruglar gjarnan mótherjann í ríminu.  Ungir varnarmenn ættu að gera eins mikið af þessu og hægt er, því þetta eykur færni þeirra og sjálftraust.  Samherjar varnarmannsins verða hins vegar ávallt að hafa í huga að þegar varnarmaður gerir þetta verður einhver, helst miðvallarleikmaður, að detta niður í stöðu varnarmannsins.       

   Í varnarleik er völdun mikilvæg og þegar samherji varnarmanns lendir í stöðunni maður gegn manni þarf varnarmaðurinn að hafa völdun í huga, ef ske kynni að sóknarmaður mótherjans taki samherjann á.  Heppilegast er að valda samherja með því að standa um það bil þrjá metra fyrir aftan hann, skáhallt, þannig að unnt sé að lesa hvað mótherjinn ætlar að gera.  Hjá mörgum hinna stærri og betri liða er þessi þáttur gríðarlega vel skipulagður, þar sem leikið er eftir kerfi með gagnkvæmri völdun.

   Hlutverk varnarmannsins er fjölbreytt og hann hefur ýmsum skyldum að gegna bæði í sókn og vörn.  Til einföldunar ætti varnarmaður ætti ávallt að muna að þegar lið hans hefur knöttinn er það að sækja, en um leið og það missir knöttinn er það að verjast.         

 

 

 

 

Miðvallarleikmen

(varnartengiliðir, innherjar, sóknartengiliðir og útherjar)

 

Miðvallarleikmenn eru á bilinu þrír til fimm, eftir því hvaða leikkerfi leikið er.  Iðulega fer leikur miðvallarleikmanna fram á miðsvæði vallarins og eftir atvikum eftir „vængjum“ vallarins.  Hlutverk miðvallarleikmanna er bæði stuðningur við sóknar- og varnarmenn liðsins.  Ýmist er hlutverk þeirra að vinna knöttinn á miðsvæðinu eða að dreifa samleik liðsins út frá miðsvæðinu.  Miðvallarleikmenn þurfa því að hafa góða aðlögunarhæfni og vera fjölhæfir, enda er meginhlutverk þeirra hvorki sóknarleikur né varnarleikur.

   Í flestum liðum eru að minnsta kosti tvær týpur miðvallarleikmanna.  Annars vegar þeir sem eru sterkir á knöttinn, geta haldið honum og hafa góða sendingarfærni.  Stundum eru þessir leikmenn sagðir hinir „hugsandi“ leikmenn því þeir eru sífellt að skapa eitthvað inni vellinum, þá einkum fyrir sóknarmenn liðsins.  Hins vegar eru það þeir „sterku“ eða þeir sem einkum skila varnarhlutverki og eru í sífellu að vinna hið óeigingjarna starf í þágu varnarvinnu liðsins.

   Fyrsta forgangsverkefni hvers miðvallarleikmanns er að aðstoða við varnarleik liðsins, einkum á fyrstu 15 mínútum leiksins.  Þetta er sá tími sem tekur að lesa mótherjann, styrkleika hans og veikleika.  Á þessum leikkafla er brýnt að miðvallarleikmaður sé eins hreyfanlegur og hjálplegur samherjum sínum og nokkur kostur er.

   Þegar miðvallarleikmaður verst mótherja er afar brýnt að hann reyni að hreyfa sig þannig að mótherji, sem hefur knöttinn, hafi eins lítið pláss og unnt er.  Gott getur verið að halda stöðu sinni eftir föngum, reyna að setja pressu á mótherjann og þannig auka líkurnar á að hann geri mistök.  Brýnt er að miðvallarleikmaður sé ávallt með á hreinu hvað sé ætlast til af honum varnarlega, t. d. hvort hann eigi að leika varnarleik maður á mann eða eftir svæðum.  Í hvorri varnaraðferðinni sem leikinn er verður miðvallarleikmaður að hugsa „varnarlega“ þegar mótherjinn hefur knöttinn.

   Meðan á leiknum stendur mun knötturinn ganga marka á milli, fram og til baka.  Það er því mikilvægt fyrir miðvallarleikmann að tímasetja hlaup sín vel og nota allar „dauðar stundir“ leiksins til að hvílast.  Slíkt róar taugarnar, gefur leikmanni betri tíma til að hugsa, minnkar líkur á mistökum og gefur honum færi á að koma auga á mistök mótherjans.  Miðvallarleikmaður þarf að hafa í huga að knattspyrnukappleikur er ekki kapphlaup!

   Þegar lið miðvallarleikmanns hefur knöttinn þarf hann að vera hreyfanlegur, bjóða sig að fá knöttinn og reyna búa til pláss með fríhlaupum, ýmist fyrir sjálfan sig eða aðra samherja.  Öll samskipti eru því afar brýn.  Þegar miðvallarleikmaður hefur knöttinn þarf hann yfirleitt að vera fljótur að hugsa.  Hans fyrsta hugsun ætti ávallt að finna samherja með sem fæstum snertingum.  Slíkt eykur hraðann í leik liðsins og gerir mótherjanum erfiðara fyrir að verjast. 

   Miðvallarleikmaður verður á sínum vallarhelmingi og á miðsvæðinu að gæta varkárni og ætti á því svæði helst aldrei að taka menn á.  Þegar knötturinn er á því svæði er brýnt að miðvallarleikmaður reyni að nota breidd vallarins og senda knöttinn út á vængina. 

   Þegar miðvallarleikmaður nálgast mark mótherjans þarf hann að vera skarpur, því þá hefur hann oft lítinn tíma og lítið rými til að athafna sig.  Heppilegast er að beita stuttum og nákvæmum sendingum og nota breidd vallarins.  Ef miðvallarleikmaður „hangir“ of mikið á knettinum, hægir það á sóknarleik liðsins og hann verður bitlaus og fyrirsjáalegur.  Flestir afburða miðvallarleikmenn hafa mikla færni í því að „sprengja“ vörn mótherjans með skjóthugsaðri og óvæntri aðgerð, ekki síst með stuttum og hnitmiðuðum sendingum.                           

 

Sóknarmenn

(miðherjar, sóknartengiliðir og útherjar)

 

Flest lið leika með tvo eða þrjá sóknarmenn.  Sóknarmenn fá iðulega mun fleiri tækifæri til að skora en aðrir leikmenn liðs.  Samvinna við aðra leikmenn, einkum miðvallarleikmenn, er sóknarmönnum afar mikilvæg, því sé hún ekki til staðar skapast ekki mörg tækifæri fyrir sóknarmenn að skora.  Staða sóknarmanns getur þó verið nokkuð mismunandi, eftir því hvaða leikkerfi leikið er og með hvaða áherslum leikið er.   

   Sóknarmaður þarf iðulega að búa til rými fyrir sig á vellinum til að fá knöttinn frá samherjum.  Þegar sóknarmaður fær knöttinn er hann því yfirleitt búinn að „slíta“ sig frá varnarmanni mótherjans.  Oft á sóknarmaður engra kosta völ að senda knöttinn aftur á samherja, þar sem þeir eru ekki búnir að koma sér í stöðu til að hægst sé að senda á þá.  Þá er afar brýnt að sóknarmaður geti skýlt knettinum með líkamanum og þannig unnið tíma, en um leið horft upp og ákveðið hvað best sé að gera, þ. e. að finna samherja eða taka varnarmanninn á. 

   Þegar sóknarmaður færir knöttinn fram á við, er best að hafa knöttinn í sem minnstri fjarlægð, en það er gert með öruggu knattraki.  Gerir það varnarmanninum síður kleift að tækla.  Sóknarmaður á að halda höfðinu uppi og reyna að hafa jaðarsjónsvið sem mest, þannig að mótherjinn nái síður að koma honum að óvörum.  Með þessu getur sóknarmaðurinn skeiðað í átt að varnarmanni mótherjans, gagngert til að taka hann á (með gabbhreyfingu eða snöggri hraðabreytingu), eða sent á samherja.  Oft getur enn fremur verið heppilegt fyrir sóknarmann að reyna að færa knöttinn frá varnarmanni og á það svæði sem er autt og þannig fengið meiri tíma til að hugsa hvað gera skuli næst.

   Þegar sóknarmaður rekur knöttinn áfram og enginn varnarmaður er nálægur er tækifæri fyrir hann að nota hraðann, þ. e. að rekja knöttinn þannig að honum sé spyrnt allnokkra metra fram á við, nokkuð lengra en í hefðbundnu knattraki.  Þegar sóknarmaður nálgast markið á hann ávallt að horfa á markið og sjá stöðu markvarðarins, áður en hann tekur ákvörðun um hvort hann eigi að skjóta á markið eða reyna taka markvörðinn á. 

   Þegar sóknarmaður er með knöttinn inni í eða í námunda við vítateiginn, ætti hann að reyna skot, svo fremi sem einhver samherja hans er ekki betri stöðu.  Þegar sóknarmaður er hins vegar án knattar á sama svæði, og lið hans hefur knöttinn, á hann að vera eins mikið hreyfanlegur og hann getur, gagngert til að búa sér til svæði sem hægt er að senda á, t. d. með einföldu veggspili.  Enn fremur getur hann með hreyfanleika sínum búið til svæði fyrir aðra samherja.  Sóknarmaður ætti helst aldrei, ætli hann sér að fá knöttinn, að hlaupa frá samherjum sínum, heldur í áttina að þeim.  Hann ætti því ekki að stóla um of á langar stungusendingar, nema vörn mótherjanna sé staðsett framarlega á vellinum og/eða sé flöt.  Fríhlaup sóknarmanns eiga ekki aðeins að vera fram og aftur, heldur ekki síður þvert og skáhallt á völlinn.  Með slíkum hlaupum notar sóknarmaðurinn eins mikið rými vallarins og mögulegt er, enda eru sóknarmenn iðulega þeir sem minnst rými hafa og minnstan tíma fá með knöttinn.  Varnarmönnum þykir ávallt erfitt að glíma við hreyfanlega sóknarmenn, ekki síst þegar sóknarmenn hafa færni í því að tímasetja hlaup sín vel.  Með hreyfanleikanum einum getur sóknarmaður skapað usla og hættu í vörn mótherjans.  Slíkur sóknarmaður er ávallt „líklegur“!            

   Besta aðferðin við að sækja á mark mótherjanna er að beita stuttum og nákvæmum innanfótarsendingum og reyna halda knettinum innan liðs.  Er það mun vænlegra til árangurs en að beita í sífellu löngum sendingum.  Grundvallaratriði hjá sóknarmanni þegar lið hans hefur knöttinn eru fríhlaup, því með þeim gefur sóknarmaður samherjum sínum tækifæri á að senda á hann.

   Sóknarmaður þarf að geta skallað knöttinn, en í nútímaknattspyrnu eru mörg mörk skorðuð með þeim hætti.  Tímasetning og skallatækni eru því sóknarmanni nauðsynleg. 

   Sóknarmaður á enn fremur að geta varist.  Hann á að vera undir það búinn að geta varist alls staðar á vellinum, ekki síst á hans eigin vallarhelmingi.  Sóknarmaðurinn ætti ávallt að hafa í huga að þegar lið hans hefur ekki knöttinn þá er hann varnarmaður.  Hann þarf því að vera reiðubúinn að setja pressu á þann sem hefur knöttinn í liði mótherjans, þá ekki síst varnarmenn, vera eins nálægt þeim og hann getur og minnka það svæði sem þeir hafa til að athafna sig með knöttinn.  Hafa ber í huga að varnarmönnum leiðist fátt meira en duglegir sóknarmenn sem kunna að verjast.

 Kv Freyr

Leikirnir við Breiðablik

A leikur https://app.veo.co/matches/20220115-kef-breidablik-4-fl-a-li/

B leikur https://app.veo.co/matches/20220115-2022-01-15-162352/

C leikur https://app.veo.co/matches/20220115-kef-breiab-4-kk-c-li/

D leikur https://app.veo.co/matches/20220115-kef-breiabl-4-kk-d-li/

 

Leikirnir við Njarðvík

A lið

https://app.veo.co/matches/20211114-kef-nja-4-kk-a-li/

B lið

https://app.veo.co/matches/20211114-kef-nja-4-kk-b-li/

C lið

https://app.veo.co/matches/20211114-kef-nja-4-kk-c-li/

Leikirnir við Hauka á sunnudag

Keflavík-Haukar A lið

https://app.veo.co/matches/20211031-2021-10-31-140342/

Keflavík-Haukar B lið

https://app.veo.co/matches/20211031-4-kk-kefl-haukar-b-li/

Keflavík-Haukar C lið

https://app.veo.co/matches/20211031-4-kk-kefl-haukar-c-li/

 

Skemmtiferð í Vogana

Yngra árið fer 16.okt og eldra árið 23. okt.

Laugardagurinn 16.okt

Skráning hér fyrir neðan í atugasemdir fyrir þá sem komast/ætla að fara.

Mæting í íþróttahúsið í Vogunum er kl. 13.50

Strákarnir þurfa að hafa með sér svefnpoka og dínu ef þeir vilja,

(það er sofið á júdódínum) sundskýlu, íþróttaskó,handklæði og íþróttaföt (ekki of mikið af fötum)

 
Foreldrar þurfa að keyra strákana í vogana og sækja.

Vantar 2 foreldra til að hjálpa til og gista með strákunum hafa samband sem fyrst við þjálfara 897-8384.

 

Dagskrá:  

12.00    Borða vel heima hjá sér.

14.00         Mæting

14.10         Badminton/skallatennis ,félagsmiðstöð

15.00         Badminton/skallatennis,félagsmiðstöð

16.00         Drekkutími

16.15         Körfubolti, vítakeppni og fl. 

 17.00         Handbolti (vítakeppni og hraðaupphlaup)

17:45          Hástökk

18.15        Fyrilestur

19.00         Matur

19.50         Frjálst í sal

20.15         Fótboltamót í sal

 22.00         Kvöldkaffi+Bingó

23.30        Hátta-tími

 

Sunnudagur.

08:15  morgunmatur

08:50 Fótbolti + Sund

Sækja stráka kl 11.00.

Kostnaður: 5500 kr og greiðist inn á reikning 0142-05-070376 kt:060163-2199 og setja nafn drengs í skýringar.

Allur matur og drykkir eru inn í verðinu ekki koma með nesti.

Nánari upplýsingar hjá Frey þjálfara gsm: 897-8384 

Staðfesta þátttöku hér fyrir neðan sem fyrst. 

kveðja
Freyr og Skúli.